Die namiddag in Finisterra (ook wel Fisterra) liep ik echt met gemengde gevoelens rond: ik was blij dat ik mijn tocht tot een goed einde heb kunnen brengen maar tegelijk liep ik ook met het gevoel van “Het is nu gedaan, terug naar de realiteit”. Ik heb tijdens deze 3 maanden veel mensen leren kennen van veel nationaliteiten en hou er verschillende contacten aan over. Maar het zal waarschijnlijk wel weer zo zijn dat beloftes vervagen met de tijd eens ieder weer in zijn eigen leefwereld is ingeburgerd. In de late namiddag vertrok ik plots naar de Pharo op de punt waar echt het uiterste westelijke punt v
an Europa is, in de oudheid het einde van de wereld dus. Het was een wandeling van zo een kleine 3 km en het was dan ook adembenemend mooi. Ik liet me fotograferen aan de eindpaal (km 00,00) van de Camino de Finisterrra. Mijn versleten t-shirt had ik niet mee en kon hem dus ook niet verbranden. Na een uurtje hield ik het voor bekeken en keerde terug naar het dorp om te gaan eten. Onderweg kwam ik nog de Vlaming Willem tegen die me vroeg of ik niet meeging om naar de zonsondergang te kijken maar het gerommel in mijn buik deed me toch maar verder gaan. Ik heb waarschijnlijk wel een mooi schouwspel gemist maar het zat me allemaal niet zo lekker vandaag.
Vrijdagmorgen weer vroeg opgestaan, maar eigenlijk veel te vroeg voor de bus van 8.30u richting Compostela. Vandaag, 10 juli, werd ik ook een jaartje ouder maar daar werd ik niets van gewaar, dus een dag zoals een andere. Ik zal wel vieren in familiekring. Om 7.30u maakte ik me klaar om te gaan ontbijten in een van de bars in de omtrek van de albergue toen een man me vroeg of ik geen zin had mee te rijden naar Compostela. Hij deed privee vervoer en kon tot 8 man meenemen in zijn Mercedes Vito aan dezelfde prijs van de openbare vervoer. Dat maakte dat ik om 9u reeds in Compostela rondliep, waar het anders rond 11u zou geweest zijn. 
Zodus had ik meteen een zee van tijd om nog een aantal boodschappen te doen. Ik trok terug naar dezelfde albergue waar ik zondag verbleef en ontmoette er Christoph met wie ik had afgesproken om de volgende dag samen af te reizen.Zaterdag iets langer proberen te slapen, maar hoe moet dat, nu ik wist dat ik naar huis ging… en dan nog wel met de vlieger, ik die nog nooit had gevlogen? Maar ik was er wel gerust in, Sint Jacob zou nu wel voor me zorgen. Om 9u vertrokken we met de bus richting vlieghaven, waar we een h
alf uurtje later arriveerden. We checkten in en om 11u vertrok onze eerste vlucht richting Madrid. Christoph en ik hadden dezelfde vlucht tot Madrid maar daar nam hij een vliegtuig naar Parijs en ik om 15.30u, na een tussenstop van 3 uur, naar Charleroi. Om 17.35u zette de Boeing zich feilloos op Belgische bodem. 
Na afhalen van mijn bagage werd ik in de ontvangsthal opgewacht door zowat heel mijn gezin en had het wel moeilijk om de tranen van vreugde en ontroering te bedwingen. Ze brachten me naar huis waar ik werd opgewacht door familie en buren. Het werd nog een lange avond (naar pelgrimsnormen) en ik moest heel wat vertellen over mijn avontuur, want dat was het uiteindelijk.De volgende weken en maanden ga ik trachten mijn blog wat bij te werken met de gegevens uit mijn dagboek en verder foto’s bij plaatsen. Maar, een beetje geduld!
